Rozdział 22

Harry's POV

 Kręciłem się po pokoju, nie wiedząc co robić. Ponownie wybrałem numer Louisa, mimo iż w Nowym Jorku było koło 11 w nocy. Krążyłem od okna do drzwi, w ręku trzymając komórkę i nasłuchując głuchej ciszy, po drugiej stronie. Mruknąłem coś niezadowolony, gdy znowu usłyszałem automatyczną sekretarkę. Odkąd byłem w Paryżu, nie dał ani jednego znaku życia. Nie odpisywał na SMS-y i maile, nie odbierał telefonu. Całe szczęście dzisiaj wieczorem miał być ostatni pokaz mody zimowej, a rano miałem wrócić do Stanów. Zobaczę, co z nim się działo, bo to do niego aż niepodobne, żeby tak długo się nie odzywał. Prędzej ja nie kontaktowałbym się z nim, będąc zajętym. On nawet potrafił przerwać spotkanie w połowie, jeżeli tylko nie pisałem do niego za długo.

 Ktoś zapukał do moich drzwi, a ja z nadzieją spojrzałem się na nie. Może Lou zostawił wiadomość na recepcji, bo dzwoniliśmy do siebie w tym samym czasie?

 - Proszę!- zawołałem. W moim pokoju pojawiła się głowa właściciela domu mody. Był radosny i podekscytowany. Każdy poprzedni pokaz wyszedł mu znakomicie, a zdjęcia które zrobiłem, bardzo mu się spodobały.

 - 'Arry, za godzinę pokaz!- zawołał. Westchnąłem, słysząc ten francuski akcent. Przez tydzień znienawidziłem ten kraj, to miasto i akcent tutejszych mieszkańców. Może dlatego, że brak kontaktu z Lou mnie stresował i wszystko mnie denerwowało?

 - Dobrze, będę niedługo.- na szczęście mężczyzna mówił biegle po angielsku, więc mogliśmy się dogadać. Gorzej było z modelkami, które nie należały do tych najbardziej profesjonalnych oraz światowych i czasami nie potrafiliśmy się dogadać na sesjach. Francuz kiwnął głową i wyszedł z mojego pokoju. Została ostatnie deska ratunku. Wybrałem numer i zniecierpliwiony czekałem, aż ktoś odbierze.

 - Halo?- usłyszałem roześmiany głos Vivienne. Odetchnąłem z ulgą. Chociaż ona odebrała! W tle słyszałem pracę wielu maszyn oraz głosy innych ludzi. Może Louis jest wraz z nią? Mają jakiś bankiet?

 - Viv! Słuchaj mnie proszę!- jęknąłem błagalnie, a ona nadal wołała "halo". Nie słyszała mnie. Kurwa.- VIVIENNE!

 - Harry? Poczekaj chwilę, odejdę!- po paru sekundach odgłosy ucichły i mogłem słyszeć słowa , wypowiadane przez szatynkę.- Co tam słychać u ciebie? Jak w Paryżu? Przyleciał do ciebie Louis?- zapytała, a moje serce momentalnie zamarło.

 - On miał tutaj przylecieć?- wyszeptałem bardziej do siebie, niż do dziewczyny, która musiała być niemało zaskoczona moją reakcją.

 - No tak... jakieś 6 dni temu. Podpisaliśmy umowę, za którą bardzo wam dziękuję jeszcze raz, on miał lecieć do ciebie, a ja jestem w Ohio i koordynuję pracę w tutejszej siedzibie.- stwierdziła, a ja natychmiast włączyłem wiadomości. Podczas pobytu tutaj, ani razu nie oglądałem wiadomości, a także nie mogłem nic wynieść z rozmów paryżan, ponieważ nie mówiłem aż tak dobrze w ich języku. A co jeśli jego samolot się rozbił? Albo został porwany? Cały się trzęsłem, serce waliło mi jak oszalałe.- Halo? Harry, jesteś tam?!

 - Tak.- odpowiedziałem krótko. W wiadomościach nic nie było.- Czy jakiś samolot w ostatnim czasie się rozbił?- zapytałem, podbiegając do laptopa. Zacząłem szukać jakichkolwiek informacji, wpisując w wyszukiwarkę "Louis Tomlinson".

 - Coś ty! Gdybym wiedziała, od razu dzwoniłabym do ciebie i Lou, aby upewnić się, że nic wam nie jest, zwłaszcza, ze ostatnio często latacie samolotami.- przeglądałem stronę internetową, nie rozumiejąc o co chodzi tej dziewczynie.

 - Co ty pieprzysz Viv? Ja leciałem raz prywatnym samolotem Lou. On teoretycznie też powinien lecieć tylko raz!- włączyłem jakąś przypadkową, amerykańską stronę z plotkami i czekałem, aż się załączy.

 - Teraz nie wiem o co chodzi. Ciągle ludzie gadają o tym, że Louis jest widywany na lotnisku z narzeczonym! Miał lecieć do Paryża, aby poprosić cię o rękę! Nie dzwoniłam do was, bo myślałam, że jesteście zbyt zajęci sobą.- mimowolnie się uśmiechnąłem, a Paryż wydał mi się lepszym miejscem, gdy wyobraziłem sobie jak Louis mi się tutaj oświadcza. Natychmiast pokręciłem głową, wyrzucając ten obraz z głowy, ponieważ takie coś się nie stało, a nikt nie wie, co się dzieje z moim chłopakiem.

 - Ja pierdolę Viv... zepsułaś niespodziankę.- zaśmiałem się.- Nie widziałem go, odkąd jestem we Francji. Nic totalnie nie rozumiem...- zacząłem i spojrzałem na ekran komputera. Otworzyłem szeroko usta, a serce jakby mi się zatrzymało. O mało nie wypuściłem telefonu, widząc zdjęcia Lou z ostatnich kilku dni.- Oddzwonię później.- rozłączyłem się szybko i zacząłem czytać artykuł zatytułowany "Louis Tomlinson i jego piękna narzeczona w podróży do Meksyku! Gorące zdjęcia z lotniska!"

~*~

 Nie mogłem uwierzyć, że to co wyczytałem w internecie było prawdą. Nie trzymało się to kupy. Siedziałem już w samolocie, wracając do domu i rozmyślałem nad tym wszystkim, co było na tych wszystkich portalach. On zawsze korzystał ze swoich linii lotniczych, a u nich przecież był zakaz robienia zdjęć przez fotoreporterów, chyba że ktoś wpłacił pieniądze na koszt lotniska i chciał, aby oni się pojawili. Czyżby Eleanor chciała się pokazać i wynajęła paparazzi, a Lou musiał się zgodzić?! Ta dziewczyna zaczynała mnie przerażać. Na ich wspólnych zdjęciach wydawał się tak przygnębiony, że moje serce się łamało. Co ona z nim zrobiła?! I czemu on się na to zgodził? To dziwiło mnie najbardziej. Jak wrócę do NYC będę musiał z nim porozmawiać...

~*~

 - Dwa... Osiem... Zero... Sześć.- wpisałem kod, odblokowujący wjazd na ostatnie piętro. Jazda w górę tak się dłużyła, że miałem wrażenie, jakbym jechał godzinami. W końcu znalazłem się na górze i pierwsze co obiło się o moje uszy, to śmiech jakiejś dziewczyny, zapewne była to Eleanor. Powoli wszedłem do pokoju, rzucając walizki po drodze. Zauważyłem, przygnębionego Lou, który siedział sztywno i przytulającą się do niego Ellie. Wzdrygnąłem się, widząc ten obrazek. Oni zupełnie do siebie nie pasowali. W ogóle Lou nie pasował do kobiet. Nadal nie mogłem sobie wyobrazić, jak on mógł kiedyś być z kobietami. Odchrząknąłem głośno, aby oboje mnie usłyszeli. Natychmiast się odwrócili w moją stronę. Eleanor była wściekła, a Lou w końcu się uśmiechnął, jednak był równocześnie przygnębiony. Jego oczy prosiły o pomoc. Co tu jest grane?!
 - Po co tu przyszedłeś?- zapytała zbulwersowana dziewczyna. Spojrzałem się na nią zdziwiony. Trochę za bardzo się rządziła.
 - Mieszkam tutaj?- zapytałem, kładąc plecak obok siebie i zdejmując kurtkę. Nadal było mi trochę zimno, choć system grzewczy działał jak należy. Nigdy nie przepadałem za grudniem, ogólnie - za zimą. Marzyło mi się zamieszkać w jakimś mieście, gdzie zawsze jest ciepło. Na przykład w Los Angeles, czy Miami.
 - Już nie.- uśmiechnęła się ironicznie. Lou spojrzał na nią z obrzydzeniem i wrócił wzrokiem do mnie. Nie odzywał się ani słowem.- Twoje rzeczy są spakowane i leżą na górze, możesz je zabrać i więcej tu nie wracać.- dodała, a ja otworzyłem szerzej oczy.
 - Harry, ja i Eleanor jesteśmy razem, bierzemy ślub.- powiedział w końcu mój (a może nie mój?) chłopak. Spojrzałem się na niego, widać, że wcale tak nie uważał. Musiał udawać.- Nie chcemy, abyś mieszał się do naszego życia.- dodał. Myślałem, że moja głowa zaraz wybuchnie, nie potrafiłem przyswoić do siebie tych informacji. Coś nie grało mi w tym całym bałaganie. To nie mogła być tez prawda. Tylko kiedy się o tym dowiem.
 - Czy to są jakieś pierdolone żarty? Gdzie jest ukryta kamera? No ludzie, czekam na mój bukiet kwiatów, bo nie mam co do wazonu włożyć!- krzyczałem, nie mogąc powstrzymać nerwów. Eleanor wstała, próbując wydać się groźną. Zacząłem się histerycznie śmiać, wtedy wstał Lou. Podszedł do mnie i złapał za ramię, ciągnąc do windy. Zdziwiłem się.
 - Poczekaj El.- odezwał się i przeszedł ze mną przez korytarz. Wcisnął guzik i czekał ze mną. Gdy drzwi się otworzyły, wepchnął mnie przez nie i wsiadł razem ze mną, wciskając parter. Gdy tylko maszyna zaczęła zjeżdżać, odwrócił się w moją stronę.
 - Boże, o co tu cho...- zacząłem, jednak Louis przerwał mi pocałunkiem. Wpił się niechlujnie w moje usta, więc odwzajemniłem jego gest, przyciskając go do siebie. Po chwili odsunął się ode mnie. Miał łzy w oczach i był strasznie przygnębiony.
 - Spotkamy się niedługo w domku. Ona o nim nie wie. Wszystko ci wytłumaczę Harry.- powiedział. Byliśmy już na dole, kiedy on położył dłoń na moich plecach, nakazując, abym wysiadł. Przystanąłem na chwilę, aby zobaczyć, jak łzy spływają po jego policzkach.
 - Lou...- zacząłem, lecz drzwi zaczęły się już zamykać.
 - Kocham cię Loczku.
***

notka od autorki: Co tu więcej mogę powiedzieć? Niespodzianka! Było zbyt kolorowo, żeby było prawdziwie C: Mam dzisiaj doła, bo umarł mój  pan od wfu i byłam na pogrzebie, ehh :< Proszę o modlitwę za niego oraz jego najbliższych,z  góry dziękuję x

Wasza Lucy